jueves, 22 de marzo de 2018

KRONIKA eta ARGAZKIAK - NEGUKO JUNIOR ETA ABSOLUTUEN MAILAKO EUSKAL HERRIKO TXAPELKETA / CAMPEONATO DE EUSKAL HERRIA JUNIOR Y ABSOLUTO DE INVIERNO


Asteburu honetan Iruñara joatea tokatu zaigu Euskal Herriko Absolutu eta neguko junior txapelketetan parte hartzeko. 6 igerilarirekin joan gara (Beñat Gutiérrez, Iraia Andino, Ainhoa Ugarriza, María Resa, Maier Salazar eta Deiane Duarte). Ilusioa eta motibazioa egon beharko luke Euskadiko txapelketa honetara heltzea lorpen itzela delako. Batzuentzat denbora minimoak lortzea erraza bada ere, beste batzuentzat erronka handia izan da, eta zer esanik ez helburua Espainiako txapelketa baldin bada. Beraz, harro egon beharko zenukete heldu zareten tokira heldu izanaz; hainbat eta hainbat igerilari bidean gelditzen dira entrenamenduetan asko saiatzen diren arren. 

Berriz ere nekatutako eta ilusio gabeko igerilariak aurkitu ditugu eta hau defendatu izan dituzten frogetan isladatuta gelditu zen eta ez zituzten bere markak hobetu. Guztiok dakigu momentu berezi batetatik atera berri garela, eta oraindik erditik badaudela, eta dirudienez egongo direla, oztopatzen dauden zenbait pertsona; guztiok zerotik hasiko bagina, presio barik eta talde teknikoan gure konfiantza osoa jarriz... guztia gaindituko genuke eta orain arte izan garen talde handia izaten jarraituko genuen. 

Guztiok, bai guraso eta baita entrenatzaileok bizirik mantendu beharko genuke gure neska-mutilen igeri egiteko gogoa, guztiok baitakigu gure laguntzak, afektiboki eta motibazioari dagokionean oso garrantzitsua dela. Hain zaila al da gure talde teknikoan gure konfiantza izatea? Azken finean, beraiek dira adituak. Agian gure aurreiritziak bazter batean utzi beharko genituzke eta pertsonenganako konfiantza izan, eta guzti hori egin nahi ez bada, agian, beste aukera batzuk bilatu beharko genituzke, horrela beste guztiak lasai geldituko lirateke bakoitza bere hazkuntzarekin jarraituko luke. 

Txapelketa honek pertsonalki nire igerilari garaira eraman ninduen eta egia esan nahiko dezepzio sentitu nuen, txikitatik bizi izandakoarekin eta nola igeriketak funtsa galtzen joan den. Niretzat Euskadiko Txapelketara joatea, alde batetik garaipen itzela zen, eta bestetik ilusioz eta gogoz betetako abentura bat; lagunekin egoteko denbora, eta niri gehien gustatzen zitzaidana eginez (kideen artean animatu, naiz eta talde desberdinekoak izan, guk baino hobeto egiten zuenari, inbidia barik zoriondu...) Guzti hau desagertu dela ematen du eta oso penagarria da klubeko kideen artean errespetu faltak ikustea eta elkarrekiko lehia edo norgehiagokeria sortzea. Berriz diot, oso penagarria da uretara salto egitea minimo bat lortu nahian eta zure kideetatik "ez duzu lortuko" entzutea, edo batek besteari esatea "badakizu ez zaudela ondo entrenatzen eta arratsalde honetan ez duzula zure marka onena lortuko" zer gaude sortzen, igerilariak edo talde bateko kideak lehiatzen? 

Honekin, guztiok honen gainean gogoeta bat egitea espero dut... jakin beharko genuke gorrotoarekin ez garela inora helduko, guztiak hondatu gaitezkeela. Konturatu beharko genuke gure seme-alaben islada garela, gugandik ikasten dute. Beraz, gurasoei zera eskatuko nizueke, konfiantza eta pazientzia. 

Igerilariei ere zerbait eskatuko nieke, aukerak ematea, pentsatu eta egin gogoeta bat nahi duzuenaren inguruan, eta ez utzi inork manipulatzerik. Zuek zuen kabuz pentsatzeko gai zarete. Oso ondo dago aholkuak eskatzea, baina kontutan izan, kontatzen diguten guztia beti ez dela guztiz baliozkoa eta nortasuna eta jakinduria nahikoa dugula, guk jakiteko esaten digutenaren artean zer den guretzat onena dena. Animo guztioi, jarraitu zuen ametsak! Badakigu ez gaudela gure momenturik onenean, baina badakuzue zuen entrenatzaileak hor gaudela behar duzuenerako eta guztioi era berdinean laguntzeko prest gaudela! 

Azkenik, gure harrobiaren islada zaretela gogoratu nahi dizuet, txikiek zuen mugimenduak oso hurbiletik jarraitzen dituztela, eta motibatuta behar zaituztegu. Beraz, animo eta entrenamenduetan ekin gogor." 



EMAITZAK:   JUNIOR   -    ABSOLUTU




Este fin de semana nos ha tocado ir hasta Pamplona para competir en el Campeonato de Euskal Herria Absoluto y Junior de Invierno. Por nuestra parte hemos asistido con un total de 6 nadadores (Beñat Gutiérrez, Iraia Andino, Ainhoa Ugarriza, María Resa, Maier Salazar y Deiane Duarte). En teoría todo debería de estar lleno de ilusión y motivación, ya que llegar a unos Campeonatos de Euskadi es todo un logro, aunque para algunos sea fácil conseguir mínimas, para otros se convierte en todo un reto. Y nada que decir si ya la meta es acudir a Campeonatos de España. Por lo tanto, deberíais estar orgullosas/os de hasta donde llegáis y pensar en toda esa gente que se queda por el camino no logrando llegar aquí, aun poniendo todo su empeño en los entrenamientos. 

Una vez más nos hemos encontrado con unos nadadores/as derrotados/as, agotados/as y muy poco motivados/as. Y esto por supuesto se ha visto reflejado en las pruebas que han defendido, no logrando mejorar sus marcas. Sabemos que salimos de un momento duro y que hay personas que nos siguen y nos seguirán entorpeciendo el camino, pero si todos empezásemos de cero, sin presiones y confiando en el equipo técnico, lo superaremos y volveremos a ser un gran equipo como lo hemos sido siempre. 

Todos, sobre todo los padres y los entrenadores, deberíamos de intentar mantener viva esa fuente de energía que es la “ilusión por la natación” que tienen nuestros chavales, ya que nuestro apoyo influye mucho en la situación afectiva y en la motivación del nadador. ¿Tanto nos cuesta confiar en el equipo técnico que en definitiva son los expertos? Tal vez deberíamos de dejarnos de prejuicios y dar un voto de confianza a las personas, y en caso de no querer hacerlo buscarnos otras alternativas que sean más positivas para nosotros y dejar que el resto que están a gusto sigan creciendo. 

A mí personalmente este campeonato me hizo irme a mi época de nadadora, y ha sido toda una decepción el ver como lo que he mamado desde bien pequeñita y la forma de ver la natación ha ido perdiendo su esencia. Para mí el ir a unos Campeonatos de Euskadi era, por una parte, todo un logro y por otra, toda una aventura llena de ilusión y ganas, era una manera más de estar con amigos y de disfrutar de lo que siempre me ha gustado y tanto me ha llenado (el animarnos entre compañeros, aunque fuesen de diferentes equipos, felicitar sin envidias a quien lo hacía mejor que nosotros…) Todo esto se ha esfumado y es muy triste ver a nadadores que pertenecen al mismo equipo faltándose al respeto entre ellos y creando rivalidades. Es muy muy triste que un compañero se tire a por una mínima y todo el apoyo que reciba de sus compañeras sea “no lo vas a conseguir” o que una compañera le diga a otra “sabes que no estas entrenando bien y que esta tarde no vas a lograr mejorar tu marca”. ¿Qué es lo que estamos creando, nadadores o rivales dentro de un mismo equipo? 

Espero que esto nos sirva a todos para reflexionar y darnos cuenta de que con rencores no vamos a llegar lejos, sino que lo único que vamos a conseguir es minarnos todos. Daros cuenta de que los adultos somos el reflejo de los niños, que de nosotros lo aprenden todo. Por lo tanto, a los padres solo os pediría confianza y paciencia. 

Y a los nadadores/as os pediría que dieses oportunidades, que pensaseis y reflexionaseis sobre lo que en realidad queréis y que no os dejéis manipular. Sois muy capaces de pensar por vosotros mismos. Está muy bien que pidáis consejos, pero tener claro que no siempre todo lo que nos dicen es válido y que tenemos que tener el carácter y la inteligencia suficiente para saber que, de entre todas las cosas que nos dicen, que es en realidad lo que a nosotros nos va a ir bien. ¡Mucho ánimo para todos, seguid luchando por vuestros sueños! ¡Sabemos que no son momentos fáciles, pero sabéis que nos tenéis ahí a vuestras entrenadoras para todo lo que nos necesitéis, y que os apoyamos a todos por igual! 

Finalmente, apuntillar que sois el reflejo de nuestra cantera, que los pequeños siguen con lupa vuestros movimientos, por lo tanto, os necesitamos motivados. Así que mucho ánimo y a trabajar duro en los entrenamientos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario